ആത്മഹത്യ ചെയ്യണമെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ? ഉറപ്പായും ഇതാദ്യം വായിക്കുക.

മഗ്ഗിൽ വെള്ളം എടുത്ത് ശരീരത്തേയ്ക്ക് കോരിയൊഴിക്കുന്ന ശബ്ദം ഒരു പെരുമ്പറ മുഴക്കം പോലെ എൻറെ മനസ്സിനെ വല്ലാതെ മദിച്ചു.

എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും, തുറന്നു വച്ചിരുന്ന പുസ്തകത്തിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കാൻ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല.

അമ്മയാണ് കുളിക്കുന്നത് എന്നെനിക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. അമ്മയാണെന്ന ആ അറിവുപോലും എൻറെ മനസ്സിനെ ശാന്തമാക്കിയില്ല. എന്നെ പ്രകൃതി വിരുദ്ധവേഴ്ചയ്ക്ക് ഉപയോഗിച്ച യുവാവ് പറഞ്ഞ, പള്ളിമുറിയിൽ അച്ചൻ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു നിന്നതു കണ്ടപ്പോൾ തോന്നിയ,  പാറക്കൂട്ടങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒളിച്ചിരുന്നു സ്വയംഭോഗം ചെയ്തപ്പോൾ കൂട്ടുകാർ പറഞ്ഞ, മനോരാജ്യം വാരികയിലെ തുടർക്കഥകൾക്കുവേണ്ടി വരച്ച വടിവൊത്ത ചിത്രങ്ങളിൽ കണ്ട, വനിതാ മാസികയിലെ ബ്രായുടെ പരസ്യത്തിൽ കണ്ട, ഇങ്ങിനെയുള്ള പൂർണ്ണതയില്ലാത്ത കാഴ്ച്ചകൾ മൂലം ഭാവനയിൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന സ്ത്രീശരീരം കാണുകയെന്ന എന്നിൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന അനിയന്ത്രിതമായ ആഗ്രഹം കുളിക്കുന്നത് അമ്മയാണെന്ന അറിവിനും മുകളിലായിരുന്നു.

പെണ്ണിൻറെ നഗ്നത കാണണമെന്ന കുറെക്കാലമായി എന്നിൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ആഗ്രഹത്തിൻറെ കടിഞ്ഞാണ്‍ പൊട്ടി. എൻറെ കാലുകളെ മുൻപോട്ടു നയിച്ചത് ഞാൻ അല്ലായിരുന്നു, കടിഞ്ഞാണ്‍ പൊട്ടിയ എൻറെ മനസ്സായിരുന്നു.

അപ്പോൾ എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം കുളിക്കുന്നത് എൻറെ അമ്മയല്ലായിരുന്നു, ഞാൻ കാണുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന നഗ്നതയുള്ള ഒരു സ്ത്രീ മാത്രമായിരുന്നു.

അടച്ചിട്ട ജനൽപാളികളുടെ വിടവിലൂടെ ഞാൻ പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്കി. മണ്ണെണ്ണ വിളക്കിൻറെ അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ ഒരു നിഴൽ പോലെ സ്ത്രീശരീരം ഞാൻ കണ്ടു.

ഒന്നും വ്യക്തമല്ലായിരുന്നു. കുനിഞ്ഞു വെള്ളം കോരിയെടുത്ത് ശരീരത്തേയ്ക്ക് തുടർച്ചയായി ഒഴിക്കുമ്പോൾ ഒരു നിഴൽരൂപം മാത്രമേ കാണാൻ  പറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.

വെള്ളം കോരിയൊഴിക്കുമ്പോൾ, ശരീരത്തിൽ നിന്നും താഴേയ്ക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങി, നിന്നിരുന്ന കല്ലിൽ തട്ടി ചിതറുന്ന ശബ്ദത്തിന് മാത്രം നല്ല വ്യക്തതയുണ്ടായിരുന്നു.

അങ്ങിനെ വെള്ളം ഒഴിക്കാൻ നിവരുമ്പോൾ, ഞാൻ താഴേയ്ക്ക് അതിസൂക്ഷ്മമായി നോക്കി. പക്ഷെ നിരാശ മാത്രമായിരുന്നു ഫലം. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും ഒരു ഇരുളിമ മാത്രമേ ദൃഷ്ടിഗോചരത്തിൽ എത്തുന്നുള്ളു.

ഞാൻ മെല്ലെ ഒരു ജനൽപാളി അൽപം തുറന്നു. എത്ര കരുതലോടെ അത് ചെയ്തിട്ടും, പഴകിയ വിജാഗിരി തിരിയുന്ന നേരിയ ശബ്ദം ഉണ്ടായപ്പോൾ എന്നിൽ ഭയം നിറഞ്ഞു. പിടിക്കപ്പെടുമോ? ഞാൻ ശ്വാസം അടക്കിപ്പിടിച്ച് അൽപനേരം നിന്നു.

ജനൽ പാളി തുറന്നതിൻറെ ഫലമായി അകത്തിരിക്കുന്ന വിളക്കിൻറെ പ്രകാശം കുറച്ചു കൂടി പുറത്തേയ്ക്ക് വ്യാപിച്ചു.

പെട്ടെന്ന്‌ പുറത്ത് വെള്ളം കോരിയൊഴിക്കുന്ന ശബ്ദം നിന്നു.

"ആരാ അത്?", ഒരു വെള്ളിടി വെട്ടിയതുപോലെയാണ് ഞാനാ ചോദ്യം കേട്ടത്.

ഒരൊറ്റ നിമിഷം കൊണ്ട്‌, എന്നിലെ ഭാവനകളും, ഭ്രമവും എല്ലാം ഇല്ലാതായി, ഉള്ളിൽ നിറയെ ഭയം നിറഞ്ഞു. ശരീരമാകെ ഒരു വിറയൽ ബാധിച്ചു. പെട്ടെന്നുതന്നെ ഞാൻ അവിടെ നിന്നും പിന്നിലേയ്ക്ക് മാറി, തുറന്നു കിടന്നിരുന്ന വാതിലിലൂടെ വീടിനു പുറത്തേയ്ക്കോടി.

ഒരു ഭ്രാന്തമായ അവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു ഞാനപ്പോൾ.

പക്ഷെ ആ അവസ്ഥയിലും, ക്രമേണ ഞാൻ ഒളിഞ്ഞു നോക്കിയത് എൻറെ സ്വന്തം അമ്മയെത്തന്നെ ആണെന്ന സത്യം ഒരു ഞെട്ടലായി എന്നിൽ പടർന്നുകയറി. അതെന്നിലെ ബോധം പൂർണ്ണമായും ഇല്ലാതാക്കി.

ഞാനൊരു കൊടിയ പാപം ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ഇനി മരിക്കുന്നതാണ് നല്ലത്.

ലക്ഷ്യബോധമില്ലാതെ ഞാൻ ഓടി.

മങ്ങിയ നിലാവെളിച്ചത്തിൽ കുറെ പാറക്കൂട്ടങ്ങൾ ഉള്ള ഒരു സ്ഥലത്ത് ഞാൻ പോയൊളിച്ചു. എന്നിലെ കുറ്റബോധത്തിൻറെ തീവ്രത അനുനിമിഷം കൂടിക്കൂടി വന്നു.

ഞാൻ രണ്ടു കല്ലുകൾ കയ്യിലെടുത്തു. അതിൽ ഒരു കല്ലിൽ അന്ന് വളരെ ചെറുതായിരുന്ന, ഭയം മൂലം അതിലും ചെറുതായ, എൻറെ ലിംഗം വച്ചു. പിന്നെ മറ്റേ കല്ലുകൊണ്ട് അതിൽ ഇടിക്കുവാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷെ, ഞാൻ വെറുമൊരു ഭീരു ആയിരുന്നു. കല്ല്‌ കയ്യിൽ ഇരുന്നതല്ലാതെ, അതുകൊണ്ട്, എൻറെ ലിംഗത്തിൽ ആഞ്ഞിടിക്കുവാൻ, എന്തിന് മെല്ലെ ഒന്ന് തൊടുവാൻ പോലും, എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും എനിക്കായില്ല.

ആ ശ്രമം പരാജയപ്പെട്ടപ്പോൾ, എങ്ങിനെ മരിക്കണം എന്നതായി എൻറെ ചിന്ത. കഴുത്തിൽ കയർ മുറുകി, എങ്ങും കാലുറപ്പിക്കാനാകാതെ പിടയുന്നത് ഓർക്കാൻ പോലും പറ്റാത്തത്ര ഭീരു ആയിരുന്നു ഞാൻ. ആ ഭീരുവായ ഞാൻ എങ്ങിനെ അതിനു മുതിരും?

വളരെ കലുഷിതമായ മനസ്സുമായി മണിക്കൂറുകളോളം ഞാൻ അവിടെ ഒളിച്ചിരുന്നു. ആ ഇരുട്ടിൽ പാറക്കൂട്ടങ്ങൾക്ക്‌ മറവിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴും പാപഭാരത്താൽ എൻറെ ശിരസ്സ്‌ കുനിഞ്ഞിരുന്നു. എങ്ങും അന്ധതമാത്രം.

ഞാനൊരു ഭീരു ആയതുകൊണ്ടുമാത്രം ഇതെഴുതാൻ ഞാനിപ്പോൾ ജീവിച്ചിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

--------------------------------------------------

എനിക്ക് ഏകദേശം പത്തു വയസ്സുള്ളപ്പോൾ നടന്ന ഈ സംഭവം ഇതെഴുതുന്നതുവരെ വെറും രണ്ടാൾക്ക്‌ മാത്രമേ അറിയൂ. എനിക്കും, അടുത്ത ദിവസം എന്നെ കണ്ടപ്പോൾ , എന്നോട് ദേഷ്യപ്പെടണോ, സഹതപിക്കണോ, ആശ്വസിപ്പിക്കണോ എന്നൊന്നും അറിയാതെ വളരെ വിഷമത്തോടെ എന്നെ നോക്കിയ എൻറെ അമ്മയ്ക്കും മാത്രം.

അമ്മയിന്ന് ജീവിച്ചിരിപ്പില്ല. ആ രഹസ്യം രഹസ്യമായിത്തന്നെ സൂക്ഷിച്ച് അമ്മ പോയി. അല്ലെങ്കിലും ഏതമ്മയാണ്, സ്വന്തം മകൻ ചെയ്ത ഒരു തെറ്റ് മറ്റുള്ളവരോട് പറഞ്ഞ് അവനെ ഒരു പരിഹാസപാത്രമാക്കുക?

പക്ഷെ, ഞാൻ ചെയ്തത് ഒരു കനലായി കുറേക്കാലം എൻറെ മനസ്സിനെ പൊള്ളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

എങ്കിലും സ്ത്രീശരീരം കാണുക എന്ന എൻറെ ആഗ്രഹത്തിന് കുറവ് വരുത്താൻ ആ കനലിനുപോലും കഴിഞ്ഞില്ല. അതുകൊണ്ടു തന്നെ, ഞാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും അബദ്ധങ്ങളിൽ ചെന്നുപെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു.

------------------------------------------------------

പക്ഷെ ഇന്നാ സംഭവത്തെക്കുറിച്ചു ചിന്തിക്കുമ്പോൾ, ഒരു തരത്തിലുള്ള വിഷമമോ കുറ്റബോധമോ എനിക്ക് തോന്നാറില്ല. കാരണം, ഞാൻ ചെയ്തത് ഒരു തെറ്റല്ലതന്നെ. അത് എന്നിലെ വളർച്ചയുടെ ഒരു ഭാഗം മാത്രമായിരുന്നു. മാത്രവുമല്ല, ഇത് വായിക്കുന്നവർക്ക് ഭിന്ന അഭിപ്രായം ഉണ്ടാവാമെങ്കിലും, അതാണ്‌ ശരി എന്നെനിക്ക് തോന്നുന്നു. അതിനു പല കാരണങ്ങൾ ഉണ്ട്.

ഒന്നാമത്, കുട്ടിക്കാലം പിന്നിട്ട്, കൗമാരയൗവ്വന ദശകളിലൂടെ കടന്നു പോകുന്ന ഒരു കുട്ടി, അതാണാവട്ടെ പെണ്ണാവട്ടെ, ഇത്തരം ലൈംഗികതാല്പര്യങ്ങൾ പ്രകടിപ്പിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ, അതാണ്‌ ഒരു കുറവ്.

എൻറെ കാര്യത്തിൽ ആണെങ്കിൽ, ഇത്തരം ശാരീരികമാറ്റങ്ങൾ എന്നിൽ സംഭവിക്കുന്നതിനു മുൻപുതന്നെ അബ്യൂസ് ചെയ്യപ്പെടുകയും, ഞാൻ ദൈവത്തെപ്പോലെ കണ്ടിരുന്ന അച്ചൻതന്നെ പള്ളിമുറിയിൽ പെണ്ണിനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു നില്ക്കുന്നത് കാണാനിടയാവുകയും അങ്ങിനെ ഇതൊക്കെയും പ്രകൃതിവിരുദ്ധമായി അറിയുകയും അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്തതിനാൽ, ഏതുവിധേനയും അത് കൂടുതൽ അറിയുവാനുള്ള ഒരാഗ്രഹം എന്നിൽ രൂപപ്പെട്ടത് ഒരു തെറ്റാണെന്ന് എങ്ങിനെ പറയാൻ കഴിയും?

ഇനി ഞാൻ പറയുന്നത് വളരെ പരിഹാസ്യം ആയി തോന്നിയേക്കാം. അതായത്, സ്ത്രീയുടെ നഗ്നത കാണണം എന്നു തോന്നിയപ്പോൾ, മറ്റു കുട്ടികളെയോ അടുത്ത വീട്ടിലെ സ്ത്രീകളെയോ ശല്യപ്പെടുത്താതെ എന്നെ തിരുത്താൻ കഴിയുന്ന അമ്മയുടെ അടുത്ത് തന്നെ അത് പ്രകടിപ്പിച്ചതാണ് ശരിയെന്നു ഞാൻ ഉറച്ചു വിശ്വസിക്കുന്നു.

ഇനി പറയുന്നത്, അതിലും പരിഹാസ്യമായി തോന്നിയേക്കാം. അതായത്, അങ്ങിനെ ഒരു മകൻ ഒരമ്മയെ സമീപിച്ചാൽ, അമ്മ ആ മകനെ സഹായിക്കണം എന്നാണു ഞാൻ പറയുന്നത്. അമ്മ കുളിക്കുന്നത് ഒളിഞ്ഞു നോക്കിയ എന്നിലെ ആഗ്രഹം മനസ്സിലാക്കി, സ്ത്രീശരീരം എന്തെന്ന് ഞാൻ അറിയുവാൻ അമ്മതന്നെ എന്നെ അന്ന് സഹായിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ, പിന്നീട് 30-34 വയസ്സുവരെ, ഗതികിട്ടാതെ, ഇതൊക്കെയും ഒന്ന് കാണുവാനുള്ള അമിതാവേശത്തിൽ ഭ്രാന്തമായി ഞാൻ അലയില്ലായിരുന്നു. പലപ്പോഴും പിടിക്കപ്പെട്ട്, അപമാനിതൻ ആവില്ലായിരുന്നു.

ഞാനീ പറയുന്നതിലെ ശരി മനസ്സിലാവണമെങ്കിൽ, നാമെല്ലാം കെട്ടിപ്പിടിച്ചു മഹത്തരമെന്നു കരുതി കൊണ്ടുനടക്കുന്ന കപടസംസ്ക്കാരങ്ങളിൽ നിന്നും പുറത്തുവരണം. ആ സംസ്ക്കാരമാണ്, ഞാൻ ചെയ്തത് ഒരു തെറ്റാണെന്ന രീതിയിൽ എന്നോട് സഹതപിക്കണോ, ദേഷ്യപ്പെടണോ, അതോ ആശ്വസിപ്പിക്കണോ എന്നറിയാതെ അമ്മ നില്ക്കാൻ ഇടയാക്കിയത്.

സ്വന്തം അമ്മയ്ക്ക് മകനെ സഹായിക്കാൻ കഴിയില്ലെങ്കിൽ മറ്റാർക്കാണ് അതിനു കഴിയുക?

------------------------------------------------

ഞാൻ ചെയ്തത് ന്യായീകരിക്കാൻ ഉള്ള ശ്രമമല്ല ഞാൻ ഇതുവരെ നടത്തിയത്. ഞാൻ ചെയ്തത് ഒരു മഹത്തായ കാര്യം ആണെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നുമില്ല.

മാത്രവുമല്ല, ഇത് വായിക്കുന്ന എല്ലാവരും 'അമ്മ കുളിക്കുന്നത് ഒളിഞ്ഞു നോക്കിയ നാണം കെട്ടവൻ' എന്ന്‌ എന്നെ പരിഹസിക്കണം എന്ന അപേക്ഷയാണ് എനിക്കുള്ളത്.

അങ്ങിനെ സ്വയം പരിഹാസിതൻ ആവുന്നതിലൂടെ, ചെറിയ ചെറിയ പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടാവുമ്പോൾ, ജീവനൊടുക്കിക്കളയാം എന്നു ചിന്തിക്കുന്ന എൻറെ പ്രിയപ്പെട്ട പൊന്നോമനകളോട്, നിങ്ങൾ അതൊരിക്കലും ചെയ്യരുത് എന്നു പറയുകയും, എന്തുകൊണ്ട് ചെയ്യരുത് എന്ന്‌ കാര്യകാരണസഹിതം ബോധ്യപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ് ഇത്തരം ഒരു ബ്ലോഗ്‌ എഴുതുന്നതിനു പിന്നിലെ എൻറെ ഉദ്ദേശം തന്നെ.

ഞാൻ എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇന്ന് ജീവിച്ചിരിക്കുന്നത്‌? ഉത്തരം ഒന്നേയുള്ളൂ. ജീവനൊടുക്കാൻ കഴിവില്ലാത്ത ഒരു ഭീരു ആയതുകൊണ്ട്. അല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ, അമ്മ കുളിക്കുന്നത് ഒളിഞ്ഞു നോക്കി പിടിക്കപ്പെട്ട ആ രാത്രിയിൽതന്നെ ഞാൻ ആത്മഹത്യ ചെയ്തേനെ. അപ്പോൾ, വെറും ഒരു ഭീരുവായതുകൊണ്ട് മാത്രം ഇപ്പോൾ ജീവനോടെയിരിക്കുന്ന എനിക്ക് ജീവിക്കുകയും, മോശമല്ലാത്ത രീതിയിൽ ജീവിതത്തിൽ വിജയിക്കുകയും, വിവിധരാജ്യങ്ങൾ സന്ദർശിച്ച് ഈ ഭൂമിയുടെ സൗന്ദര്യം ആവോളം ആസ്വദിക്കുവാനും കഴിഞ്ഞുവെങ്കിൽ, ഭീരുക്കൾ അല്ലാത്ത, ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻതക്ക ധൈര്യമുള്ള നിങ്ങൾക്ക് എത്രതന്നെ വിജയിച്ചുകൂടാ?

ഞാൻ തറപ്പിച്ചു പറയുന്നു, ട്രെയിനിൽ നിന്നും ചാടി ആത്മഹത്യ ചെയ്യാനും മാത്രം ധൈര്യമുണ്ടായിരുന്ന കോന്നിയിലെ പൊന്നോമനകളായ ആതിരയും, രാജിയും, ആര്യയും അത് ചെയ്യാതെ ജീവിച്ചിരുന്നുവെങ്കിൽ, അങ്ങിനെ ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ കാണിച്ച ധൈര്യം മാത്രം മതിയായിരുന്നു അവർക്ക് ജീവിതത്തിൽ വിജയിക്കാൻ.

എന്തിനാണവർ ആത്മഹത്യ ചെയ്തത്? ഞാൻ സ്വന്തം അമ്മ കുളിക്കുന്നത് ഒളിഞ്ഞു നോക്കിയതിലും മോശമായ എന്തെങ്കിലും അവർ ചെയ്തോ? ഇല്ലേയില്ല.

പലരും പറഞ്ഞ് കേട്ടിട്ടുണ്ട്, ഭീരുക്കൾ ആണ് ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നതെന്ന്. പക്ഷെ, ഞാൻ പറയുന്നു, അസാമാന്യമായ ധൈര്യശാലികൾക്കേ ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ പറ്റൂ (അതിനുള്ള ധൈര്യം ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ടുമാത്രം ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന എന്നെപ്പോലെയുള്ള ഒരുപാടുപേർ നമുക്കിടയിൽ ഉണ്ട്). അതുകൊണ്ടു ഞാൻ പറയുന്നു, ആത്മഹത്യ ചെയ്യണം എന്ന്‌ ആർക്കെങ്കിലും എപ്പോഴെങ്കിലും തോന്നിയാൽ, അത് നടപ്പാക്കാൻ ഏറ്റവും ചുരുങ്ങിയത് കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ എങ്കിലും സാവകാശം കൊടുക്കുക. ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു പറയുന്നു, ജീവനൊടുക്കാൻപോലുമുള്ള അസാമാന്യമായ ധൈര്യമുള്ള നിങ്ങളുടെ മുന്നിൽ ആ കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ, ജീവിക്കാൻ   പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന പുതിയവഴികൾ തുറന്നുവരും.

അപ്പോൾ, ജീവനൊടുക്കിയേക്കാം എന്നെടുത്ത ആദ്യതീരുമാനം എത്ര ബാലിശമായിരുന്നു എന്ന്‌ നിങ്ങൾ തിരിച്ചറിയുകയും ചെയ്യും.

ഇനി ഞാൻ പറയാൻ പോകുന്ന കാര്യമാണ് ഏറ്റവും പ്രധാനമായുള്ളത്.

അമ്മ കുളിക്കുന്നത് ഒളിഞ്ഞു നോക്കിയിട്ട് ലിംഗം ഇടിച്ചു പൊട്ടിക്കാനും, ആത്മഹത്യ ചെയ്യാനും ശ്രമിച്ച ഞാൻ, പിന്നീട് അതൊരു തെറ്റല്ലായിരുന്നു എന്നും, മറിച്ച് അത് എൻറെ ശരിയായ ശാരീരിക വളർച്ചയുടെ ഒരു ബാഹ്യമായ പ്രകടനം  മാത്രമായിരുന്നു അതെന്നും വാദിച്ചതു ശ്രദ്ധിച്ചോ?

അതായത്, ആത്മഹത്യ ചെയ്യാനും മാത്രം വലിയ തെറ്റെന്നു നിങ്ങൾക്ക് ഇന്ന് തോന്നുന്ന കാര്യങ്ങളും പ്രതിസന്ധികളും പരീക്ഷയിൽ തോറ്റു എന്നതുപോലെയുള്ള ചെറിയ പരാജയങ്ങളും, നിങ്ങൾ വളരുകയും, കൂടുതൽ കൂടുതൽ കാര്യങ്ങൾ ഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, തെറ്റുകൾ അത്ര വലിയ തെറ്റല്ലായിരുന്നു, ചിലപ്പോൾ തെറ്റേ അല്ലായിരുന്നു എന്നും, പ്രതിസന്ധികൾ ശ്രമിച്ചാൽ നിസ്സാരമായി മറികടക്കാൻ കഴിയുന്നതാണെന്നും, പരാജയങ്ങൾ സത്യത്തിൽ ജീവിതവിജയം നേടാൻ  നമ്മെ കൂടുതൽ കരുത്തരാക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നതെന്നും നിങ്ങൾ തിരിച്ചറിയും. അത്തരം തിരിച്ചറിവുകൾ നാം ജീവിച്ചിരുന്നാലേ  ഉണ്ടാവൂ.

അപ്പോൾ ആ തിരിച്ചറിവ് ഉണ്ടാവുന്നതുവരെ ജീവിച്ചിരിക്കേണ്ടേ? തീർച്ചയായും വേണം. ആതിരയും, രാജിയും, ആര്യയും അങ്ങിനെ കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾ സാവകാശം കൊടുത്തിരുന്നെങ്കിൽ, അവർ ആത്മഹത്യ ചെയ്തേക്കാം എന്ന തീരുമാനം തീർച്ചയായും മാറ്റിയേനെ.

ഇവിടെ മനസ്സിലാക്കേണ്ട ഒരു പ്രധാനകാര്യം, നാം വളർന്നു വരുമ്പോൾ, നാം കാണുകയും, പരിചയപ്പെടുകയും ഒക്കെ ചെയ്യുന്ന ആണിനോടും പെണ്ണിനോടും ഒക്കെ ഇഷ്ടം തോന്നുന്നതും, അവരോടൊപ്പം കൂടുതൽ സമയം ചെലവഴിക്കണം എന്നും, എന്തിന് ലൈംഗികമായി ബന്ധപ്പെടണം എന്നുമൊക്കെ തോന്നുന്നതും ഒന്നും ഒരിക്കലും തെറ്റല്ല. മറിച്ച്, അതങ്ങിനെ ആയിരിക്കണം എന്നതാണ് വസ്തുത.

ഇനി ഞാൻ പറയുന്നത് നിങ്ങൾ ചെയ്യണം എന്നല്ല ഞാൻ പറയുന്നത്. പക്ഷെ, അഥവാ നിങ്ങൾ അത് ചെയ്താലും, അത് തെറ്റല്ല. അതായത്, സമൂഹം തെറ്റാണെന്ന് പഠിപ്പിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്ന എന്തെങ്കിലും നിങ്ങൾ ചെയ്യാൻ ഇടയാവുകയോ, പിന്നീട് മറ്റുള്ളവർ എന്തുപറയും, വിചാരിക്കും എന്നിങ്ങനെയുള്ള ചിന്തകൾ നിങ്ങളെ അലട്ടുന്നുവെങ്കിൽ, ഞാൻ പറയുന്നു, അങ്ങിനെ സമൂഹം എന്തെങ്കിലും വിചാരിക്കുന്നതിലും പതിന്മടങ്ങ്‌ ശ്രേഷ്ടമാണ് നിങ്ങളുടെ ജീവൻ.

എന്നുമാത്രമല്ല, ഈ പരിഹസിക്കും എന്നു നിങ്ങൾ കരുതുന്ന ഈ സമൂഹവും ഇതൊക്കെയും, ആഗ്രഹിക്കുകയോ, മറഞ്ഞിരുന്നു ചെയ്യുകയോ ചെയ്യാറുണ്ട്. അതിനും മേലെ, അവരൊക്കെ ഒരുപക്ഷെ, നിങ്ങളേക്കാൾ ഭീരുക്കൾ ആയതു കൊണ്ടാവാം ഒന്നും ചെയ്യാതെ, കപടസംസ്ക്കാരത്തിൻറെ മേലങ്കിയും അണിഞ്ഞു നടക്കുന്നത്. മാത്രവുമല്ല, അവനവനോട് പോലും നീതി പുലർത്താത്തവരാണ് അവരിൽ ബഹുഭൂരിപക്ഷം പേരും. അതുകൊണ്ടുതന്നെ. അവരെന്തു വിചാരിക്കും എന്ന ഭോഷ്ക്ക് ചിന്ത കളഞ്ഞ്, അവർ കരുതുന്നതിനെയും, ചെയ്യുന്നതിനെയും ഒക്കെ നിസ്സാരമായി കണ്ട്‌, ജീവിതം തുടരുകയാണ് വേണ്ടത്.

മറക്കരുത്, ജീവിതം ശ്രേഷ്ടമാണ്, അതിനാൽ, അവസാനശ്വാസംവരെയും ജീവിച്ചേ തീരൂ.

എൻറെ പൊന്നുമക്കളെ, മറക്കരുത്, നിങ്ങളെ പഴിക്കും എന്നു നിങ്ങൾ കരുതുന്ന ഈ സമൂഹമല്ല, മറിച്ച് നിങ്ങളാണ് ഇന്നിൻറെ പ്രതിനിധികൾ. ആ നിങ്ങളിലൂടെയാണ് വരും തലമുറകൾ ഉണ്ടാവുകയും അതുവഴി ജീവൻ നിലനിൽക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടത്. അതുകൊണ്ട്‌, ജീവനൊടുക്കിയേക്കാം എന്ന ചിന്തപോലും മാറ്റി, നിങ്ങളിലുള്ള അസാമാന്യമായ ധൈര്യം ഉപയോഗിച്ച്  ജീവിച്ചു മുന്നേറുക.

എല്ലാവിധ ഭാവുകങ്ങളും നേരുന്നു.

---------------------------------------------

വാൽക്കഷണം:

1.  ഒരിക്കലും ആത്മഹത്യ ചെയ്യണം എന്നു തോന്നിയിട്ടില്ലാത്തവർക്കും, ഇനി തോന്നുകയില്ല എന്ന്‌ ഉറപ്പുള്ളവർക്കും വേണ്ടിയല്ല ഞാനിത് എഴുതിയത്. കാരണം, അവർക്ക് ഇതിൻറെ ആവശ്യമില്ല. പക്ഷെ, അവരും ഇത് വായിക്കണം, എന്നിട്ട് 'സ്വന്തം അമ്മ കുളിക്കുന്നത് ഒളിഞ്ഞു നോക്കിയവൻ' എന്നെന്നെ പരിഹസിക്കണം. അങ്ങിനെ പരിഹാസിതൻ ആയതിനുശേഷവും, അവസാന ശ്വാസംവരെ എങ്ങിനെ ഞാൻ ജീവിക്കുന്നു എന്നു മറ്റുള്ളവർ കാണട്ടെ. അതവർക്ക് ജീവിക്കാനുള്ള പ്രചോദനം നൽകട്ടെ.

2. 'നിനക്ക് അമ്മയും പെങ്ങന്മാരും ഇല്ലേടാ പട്ടീ' എന്ന്‌ ഇനിയെങ്കിലും ആരും എന്നോട് കയർത്തു പറയില്ല എന്ന്‌ പ്രതീക്ഷിക്കട്ടെ!